Nietrzymanie moczu to popuszczanie moczu ( choćby kropelkę) podczas kaszlu, kichania, wysiłku, śmiania się, biegania czy podskoków. To uczucie braku kontroli nad własnym pęcherzem moczowym. Rehabilitacja obejmuje dokładną diagnostykę i indywidualną terapię.
Nietrzymanie moczu dzieli się na wysiłkowe nietrzymanie moczu, naglące nietrzymanie moczu i mieszane nietrzymanie moczu.
Wysiłkowe nietrzymanie moczu to mimowolny wyciek moczu ( nawet niewielka ilość) podczas wysiłku fizycznego, kaszlu, śmiechu, podskoków. Popuszczaniu moczu może również towarzyszyć popuszczanie gazów lub stolca.
Naglące nietrzymanie moczu to popuszczanie moczu, któremu towarzyszy uczucie nagłego parcia na pęcherz i jest przymusem do znalezienia toalety w jak najkrótszym czasie.
Mieszane nietrzymanie moczu to połączenie tych dwóch rodzajów. Oznacza popuszczanie związane zarówno z nagłym parciem na mocz, jak i w sytuacjach wysiłkowych.
Przyczyny powstawania nietrzymania moczu
Czynniki powodujące występowanie nietrzymania moczu często nakładają się na siebie. Są to:
– niewydolność mięśniowa dna miednicy,
– zaburzenia strukturalne dna miednicy( uszkodzenie lub rozciągnięcie więzadeł, obniżenie narządów
miednicy mniejszej, obniżenie ścian pochwy),
– przebyte porody,
– chroniczny kaszel i kichanie,
– stres, depresja,
– niedobór estrogenów np. po menopauzie,
– wysiłek fizyczny obciążający dno miednicy, ciężka praca fizyczna, aktywność sportowa nieumiejętnie prowadzona z zwiększonym ciśnieniem śródbrzusznym,
– operacje w obrębie narządów miednicy,
– parcia spowodowane zaparciami lub nawyk sinego parcia, także podczas oddawania moczu,
– duża nadwaga,
– nieprawidłowa postawa ciała.
Leczenie nietrzymania moczu
Według międzynarodowych standardów medycznych, w pierwszym etapem leczenia nietrzymania moczu zalecana jest fizjoterapia i fizykoterapia, która może być wspomagana leczeniem hormonalnym. W cięższych przypadkach lekarz zleca leczenie operacyjne.
W procesie leczenia nietrzymania moczu bardzo często wystarczająca jest już fizjoterapia dna miednicy, oraz praca z sąsiadującymi strukturami, przyczyniającymi się do przeciążeń w obrębie miednicy. Istotne jest także kształtowanie właściwych nawyków życia codziennego.
Plan rehabilitacji uroginekologicznej ustalany jest na podstawie wywiadu i dokładnego badania pacjentki, opierającego się na ocenie napięcia mięśni dna miednicy i określeniu stanu funkcjonalnego dna miednicy. Rehabilitacja polega na zdiagnozowaniu przyczyny problemu, a następnie dobraniu odpowiednich metod terapeutycznych.
Fizjoterapeutka stosuje wiele technik osteopatycznych, mięśniowo-powięziowych i z terapii manualnej w celu przywrócenia prawidłowych stosunków anatomicznych i odciążenia struktur więzadłowych oraz powięziowych. W procesie leczenia ważny jest też dobór ćwiczeń. Przyczyną problemu bardzo często nie jest tylko osłabienie mięśni, ale także ich nadmierne napięcie, ból, ucisk na nerwy, dlatego ich wzmacnianie poprzez tak zwane ćwiczenia Kegla (samodzielne lub grupowe) może tylko zaszkodzić.
